Ongehoord

Daar zit ik dan, om 23.00 uur ’s nachts. Ik lig weer wakker, vanwege stomme emoties. Ik ben aan het vechten ertegen, probeer ze los te laten. Ik probeer mijn gedachten uit te dagen en mijn focus naar iets anders te verplaatsen. Maar het helpt niet. Niets helpt, tegen de pijn van niet gehoord worden.

Doel

Dat was namelijk het doel van mijn boek. Dat ik niet alleen, maar iedereen die worstelt met dwangmatige gedachten of doorgeslagen perfectiedrang, gehoord zou worden. Dat iedereen kan lezen hoe je juist kan groeien, door de meest donkere dagen. Dat fouten maken je helpt om te leren en perfect willen zijn je alleen maar tegenhoudt.

Ik zit vast

Maar nu zit ik zelf weer vast. In afwijzing en schaamte. Waarom? Omdat geen van de zeven kranten die ik benaderd heb, ook maar iets geplaatst hebben van mijn verhaal of over mijn boek. Inderdaad, best wel kinderachtig, zeg ik tegen mijzelf. Ik weet toch dat er zoveel goede boeken en bijzondere schrijvers zijn. Dat de kranten overspoeld worden met artikelen, iedere dag. Hoe kan ik dan verwachten dat ze alles opzij schuiven, plaats maken, alleen maar omdat ik een boek geschreven heb?

Emotionele pijn

Toch doet het pijn. Ik stel mij kwetsbaar op. Schrijf persoonlijke stukken om de urgentie van mijn thema duidelijk te maken. Ik stop mijn hart erin, mijn kwetsbaarheid. Ik ben op zoek naar erkenning, herkenning en bevestiging. Dat mijn verhaal er toe doet, dat ik er toe doe. Maar deze blijft dus uit.

Ik weet in mijn hoofd dat het niet publiceren, niet betekent dat mijn verhaal er niet toe doet. Of dat het ook maar iets zegt over mijn waarde als mens. Maar mijn gevoel zegt iets anders. Gelukkig heb ik ondertussen ook geleerd dat ik deze emoties mag voelen, omdat ik mijn emoties voel, maar niet ben. Dit klinkt heel zweverig, maar het helpt mij wel. Want het betekent dat ik mij wel teleurgesteld mag voelen, gefrustreerd of zelfs gegeneerd, maar dat dit tijdelijk is. Het is geen vast onderdeel van mijn persoonlijkheid. Mijn emoties bepalen niet wie ik ben.

Toelaten

Belangrijk is vooral dat ik er niet tegen blijf vechten, ze accepteer en ze ventileer. Wetende dat het maar een momentopname is en niets zegt over mij als mens. Ik voel dan ook dat tijdens het schrijven van deze blog, de druk minder wordt. Dat mijn lichaam meer ontspant. Enerzijds kan iedereen nu lezen wat voor gênants mij is overkomen, wat niet zo fijn is. Anderzijds loop ik er niet voor weg en tenslotte heb ik het toch maar weer gedaan. Kwetsbare stukken geschreven en opgestuurd. Dat vergt ook lef. Daar mag ik best trots op zijn.

Dan maar aanwezig

Ten slotte maak ik mijzelf, door te schrijven, alsnog zichtbaar. Misschien niet gehoord of gelezen, maar wel aanwezig. Dat gevoel helpt mij om weer aan te sterken. Het helpt mij inzien hoe veerkrachtig ik ben, hoe vindingrijk. Dat ik altijd wel een weg vind om te groeien. Waardoor ik tot de conclusie kom dat: ik misschien niet gehoord word door de media, maar in ieder geval wel door mijzelf.

Weltrusten 😉