Perfectionisme is een kwaliteit, maar ook een ziekte
Mijn hele leven ben ik al een perfectionist. Ik pluk daar ook ontzettend veel vruchten van. Door mijn perfectionisme heb ik met gemak mijn opleidingen afgerond, kon ik altijd een baan vinden en het heeft mij ook zeker geholpen in mijn sportcarrière. Totdat ik zover doorsloeg dat ik er depressief van werd.
Topprestaties
In mijn kindertijd zat het perfectionisme er al ingebakken, falen was nooit een optie. School was presteren, dus na het VWO, rondde ik twee hbo-studies en een master af. Maar dat was niet genoeg, want de lat lag nog veel hoger.
Naast school was ik fanatiek in de paardensport. Ik deed aan dressuur en springen, maar ook aan voltige (turnen op het paard). Vooral in deze laatste was ik erg fanatiek. Mijn doel was om op een wereldkampioenschap te mogen starten, dus was ik iedere dag op de manege om te trainen. Uiteindelijk heb ik op vier wereldkampioenschappen gestaan en ben ik negen keer Nederlands kampioen geworden (team en solo).
Nooit genoeg
Toch was ook dat niet genoeg. Dus deed ik verschillende cursussen, gaf ik les aan kinderen, had ik een actief sociaal leven en reisde ik door Europa en later ook de wereld rond. Als je dit leest, word je mij misschien al behoorlijk zat. Waarom zo pronken met al je prestaties? Echt een uitslover!
Maar daar zit nou net het probleem. Ik deed het niet om te pronken. Ik deed het om iets waard te zijn, om erbij te horen. Voor mij was dit een overlevingsstrategie. Als ik maar goed genoeg was, zouden anderen mij eindelijk accepteren. Tot die tijd moest ik koste wat het kost mijn ware ik verbergen.
Een façade
Dit hield ik heel lang vol en ondanks mijn façade vond ik zelfs de liefde van mijn leven. Maar daar begon ook de narigheid, want het is heel lastig om in een relatie altijd perfect te zijn. Ook hield ik hem graag op een veilige afstand.
Nog lastiger werd dit met de komst van onze eerste dochter. Perfectionisme en moederschap is in mijn beleving een slopende combinatie. Zo slopend, dat ik tijdens mijn tweede zwangerschap brak. Ik kon het niet meer aan en moest zelfs langdurig opgenomen worden. Diagnose: depressie.
In mijn geval was de depressie een gevolg, niet de oorzaak. Dat was mijn doorgeslagen perfectionisme. De druk om altijd alles goed te doen, met de wetenschap dat het nooit goed genoeg was, want het kan altijd beter.
Balans
Ik heb ondertussen geleerd mijn perfectionisme te beteugelen. Ik heb het niet losgelaten, want het blijft een kwaliteit. Het helpt mij in mijn werk als hulpverlener en als docent. Maar alleen als ik het afwissel met mijn kwetsbaarheid.
Ik ben niet alleen. Meer mensen worstelen met het gevoel niet goed genoeg te zijn. Of ze hebben na hun ziekte het gevoel er niet meer bij te horen, want ze zijn anders. Dus besloot ik mijn verhaal op papier te zetten en online.
Mijn verhaal
Mijn verhaal, mijn ervaringen. Beschreven op de website perfectiedrang. Zodat lotgenoten kunnen lezen dat ze niet alleen zijn.
Als lezer denk je misschien: ’dus toch weer pronken met mijn prestaties’. Misschien wel. Maar deze keer doe ik het niet om goed genoeg te zijn, want dat ben ik al😉.
