Luister nou eens naar mijn emoties

Ik heb altijd veel moeite gehad met het uiten van mijn emoties. Toen ik dat na veel vallen en opstaan eindelijk onder de knie had, stond ik voor de volgende uitdaging. Niet iedereen luisterde naar mijn emoties, laat staan dat ze er rekening mee hielden. Hoe ik hier mee om ben gegaan, vertel ik je in deze blog.

Emoties toestaan

Het toestaan van mijn eigen emoties ging samen met de erkenning dat ik recht hebt op mijn emoties. Dat ze er mogen zijn. Dat ik ze mag voelen en ik ze dus niet weg hoef te drukken. Ook al begrijp ik niet altijd waar mijn emoties vandaan komen en zit ik er vaak niet op te wachten. De vraag is ook of ik wel altijd moet begrijpen waar mijn gevoelens vandaan komen. Het is simpelweg hoe ik mij op dat moment voel.

Verstoppen

Ik stopte mijn emoties vaak weg uit schaamte, omdat ik vond dat ik niet jaloers mocht zijn of boos. Dat was niet gepast. Maar ik maakte hierbij ook een denkfout. Ik dacht dat ik mijn emoties was. Dus als ik mijzelf jaloers voelde, dat dit betekende dat ik een jaloers persoon was. Dus wilde ik alleen maar positieve emoties ervaren, want dan was ik een leuk persoon.

Maar zo werkt het niet, want ook de negatieve emoties horen bij ons. Onze emoties bepalen niet wie we zijn, we hebben ze. Hoe wij handelen naar onze emoties, zegt veel meer over de persoon die je bent. Het is dus niet mijn gevoel dat bepaalt wie ik ben, maar wat ik er mee besluit te doen.

Denkfouten

Het was een lange weg, maar ik leer steeds beter om mijn emoties te uiten. Aan te geven; ‘Ik ben boos’ of ‘Ik ben blij’, maar ook verdrietig, beschaamd, ongemakkelijk of één van alle andere nieuwe woorden die ik geleerd heb om mijn emoties te beschrijven.

Helaas maakte ik vervolgens weer een denkfout. Ik dacht dat als ik mijn emoties uit, dat de ontvanger daardoor zijn gedrag zou veranderen. Mijn emoties doen er tenslotte toe, dus horen anderen daar rekening mee te houden.

Leermoment

Maar dat is niet zo. Het is fijn als anderen rekening houden met jouw emoties, maar niet verplicht. Soms zelfs niet wenselijk. Als ik teleurgesteld ben omdat mijn man niet mee wil winkelen, omdat hij daar een hekel aan heeft en niet tegen drukte kan, betekent dat niet dat mijn man zijn eigen behoeftes maar aan de kant moet schuiven voor mijn plezier.

Soms kan het wel. Dan wil mijn man iets speciaals doen en gaat hij toch mee. Gewoon omdat hij zoveel om mij geeft. Daarentegen moet ook hij letten op zijn eigen grenzen en nee kunnen zeggen. Al betekent dat een afwijzing naar mij toe.

Beloning

Dit is wel een moeilijke les geweest voor mij, want het uiten van emoties vind ik moeilijk. Dus als je geen beloning ontvangt, zoals toch samen gaan winkelen, ben ik geneigd mijn emoties niet meer te uiten. Wat inhield dat ik op zoek moest naar een andere beloning. Eén van acceptatie.

Nu uit ik mijn emoties en verwacht ik dat de ander het aanhoort. Misschien zelfs troost of steun biedt als dat nodig is. Vervolgens verandert het niets aan de uitkomst van een beslissing, want een beslissing maken vanuit emoties is vaak niet zo’n goed idee. Door mijn emoties te uiten, komt er weer ruimte voor mijn verstand. Wat uiteindelijk kan leiden tot een oplossing waar iedereen zich prettig bij voelt.

Minder alleen

Ik weet nu dat de mensen die mij aanhoren, mij steunen en toch op hun eigen grenzen letten mijn echte vrienden zijn. Zij accepteren mij zoals ik ben, maar helpen mij ook om verder te groeien. Zo begin ik mij eindelijk verbonden te voelen met anderen mensen. Alsof ik na al die jaren, de sociale regels eindelijk een beetje begin te begrijpen.