Ook mijn boek is niet perfect

Als schrijfster is het fantastisch om lovende woorden te ontvangen over mijn eigen boek. ‘Indrukwekkend’, ‘zet aan tot nadenken over je eigen leven’ en ‘lees je in één adem uit’ zijn recensies waar ik alleen maar van kon dromen. Dit sterkt alleen maar mijn passie, waardoor ik het boek geschreven heb. Des te moeilijker is het om geconfronteerd te worden met kritiek. Want dat haalt mijn innerlijke criticus naar boven en mijn zelfvertrouwen onderuit.

Spelfouten

Het meest gênante vond ik dat er spel- of typefouten gevonden werden. Dan sla ik mijzelf voor mijn kop, omdat ik dat niet gezien heb. Ik probeer het goed te praten met het feit dat ik zelfs in de mooiste bestsellers wel eens typefouten ben tegen gekomen. Of dat het boek door twee verschillende correctoren is bekeken en het dus menselijk is om iets te missen. Maar van binnen heb ik het gevoel dat ik als debuutschrijfster mij dat niet kan veroorloven.

Diepgang

Nog moeilijker vind ik kritiek over de verhaallijn of diepgang. Dat er dingen missen of dat het te oppervlakkig is. Voor mijn idee heb ik mijn gedachten letterlijk op papier gezet. Mijn meest gênante momenten openbaar gemaakt. Maar dat is voor sommigen niet genoeg. Wat had ik dan nog meer moeten doen?

Kritiek van binnen

Op dit soort momenten viert mijn innerlijke criticus een knalfeest in mijn hoofd. ‘Zie je wel, je kan niet schrijven. Wat dacht je dan? Je hebt niet voor niets maar een zesje voor Nederlands op je diploma staan. Je bent geen taalwonder en zeker niet in grammatica. Je had het nooit moeten doen. Je staat voor aap en iedereen lacht je uit’. Dan wil ik het liefst alle boeken uit de schappen halen, verzamelen op een hoop en verbranden. In de hoop dat niemand het ooit nog leest.

Omdenken

Totdat er een klein stemmetje zegt; ‘dus jouw boek moet perfect zijn?’. Hier zwelt mijn innerlijke criticus nog verder van op. ‘Ha! Je verwacht dus iets wat je tegen iedereen roept niet meer te willen zijn. Je hebt een hele website gemaakt over hoe belangrijk het is om niet perfect te willen zijn. Dat het je niet gelukkig of mooi maakt. Dat echt en oprecht zijn juist de prachtigste dingen zijn op deze wereld en toch wil je weer perfect zijn’.

Negatieve gedachten

Voordat je denkt dat ik allemaal stemmetjes in mijn hoofd heb en er nog een psychische aandoening bij heb, dat is niet het geval. Het verschil is dat ik vroeger deze negatieve gedachten in mijn hoofd helemaal niet kon stoppen. Vervolgens ging ik alleen maar harder mijn best doen om het deze keer wel perfect te doen. Overtuigd dat deze gedachtes de waarheid waren.

Denkfouten ombuigen

Nu heb ik geleerd om deze gedachtes om te buigen. De denkfout eruit te halen en op die manier mijn eigen perfectionisme in mijn voordeel te gebruiken. In dit geval dat mijn boek niet perfect hoeft te zijn om er te mogen zijn. Zo kan ik de kritiek als feedback omarmen, ervan leren en meenemen naar mijn volgende allesbehalve perfecte boek. Zodat ik verder kan groeien en ontwikkelen als schrijfster en beseffen dat ik niet iedereen blij kan maken.

Dankbaar

Vervolgens kan ik dankbaar kijken naar de kritische mening van anderen, die mij weer mens hebben gemaakt in plaats van een perfecte schrijfster, die ik nooit had moeten willen zijn. Aansluitend kan ik veel meer genieten van de complimenten van de anderen lezers. Aangezien je lof moet verdienen en niet zomaar krijgt, betekent dit dat ik ook iets goed heb gedaan ;).