Als jouw normaal niet normaal is

Ik heb meerdere diagnoses over mij heen gekregen. Die diagnoses vond ik prettig, want dan kreeg ik handvaten voor wat ik kon doen om beter te worden. Want als ik ziek ben, wil ik graag beter worden. Wat ik me nooit gerealiseerd had, is dat die diagnoses ook inhouden dat wat jij ervaart niet normaal is. Dat mijn normaal, niet normaal is.

Emoties

Dit besef begon bij mij pas sinds ik emotie regulatietraining heb gehad. Doordat ik nu mijn emoties weer toe kan laten, in plaats van te blokkeren, voel ik nu wat er echt in mij omgaat. Niet alleen wat ik wil dat er in mij omgaat. Daardoor merk ik dat ik om de kleinste dingen in paniek kan raken.

Het idee dat ik in één ochtend boodschappen, een rondje fietsen en een afspraak heb gepland, kan er al voor zorgen dat ik zo in paniek raak dat ik niet eens wil opstaan. Als ik langs drie boekwinkels ben geweest om flyers te brengen, ben ik al zo gestrest dat ik bijna flauw val. Dit zijn geen normale reacties. Toch is het wel mijn realiteit.

Roofbouw

Vroeger drukte ik deze gevoelens weg. Ik forceerde mijzelf om het hele lijstje af te werken en verbood mijzelf om daaraan te twijfelen, laat staan om het niet te doen. Ik ging door totdat ik er letterlijk bij neerviel, tankte een klein beetje bij en ging weer verder.

Ik dacht toen dat ik heel goed bezig was. Ik was productief, sociaal actief en succesvol. Dat ik roofbouw pleegde op  mijn eigen lijf merkte ik wel, maar dat was niet zo belangrijk. Ik wilde er namelijk bij horen, mee kunnen doen en nuttig zijn.

Ziekte

Toen mijn lijf noodgedwongen aan de rem trok, werd ik heel ziek. Na verloop van tijd had ik het ziek zijn wel geaccepteerd. Alleen toen ik begon te herstellen, merkte ik dat ziek zijn normaal voor mij was. Ik ben al zo lang als dat ik me kan herinneren zo angstig, paniekerig en ontzettend onzeker.

Ik heb die kant 35 jaar lang verborgen achter een façade van bravoure en productiviteit, maar hij was er altijd. Betekent dit dat ik mijn heel leven al ziek ben? Is er structureel iets mis met mij? Iets wat voor mij heel pijnlijk is om over na te denken. Ik ben blijkbaar altijd al anders geweest, altijd al abnormaal.

Acceptatie

Ondertussen weet ik dat de oorzaak van deze abnormaliteit buiten mijzelf ligt. Iets wat mij is aangedaan, zonder dat ik dat wilde. Maar dat verandert niets aan de huidige situatie. Ook al wilde ik niet abnormaal zijn, het is wel gebeurd en dat maakt mij verdrietig.

Aan de andere kant ben ik ook trots. Dat ik ondanks mijn valse start toch nog zover ben gekomen. Dat ik niet opgegeven heb en ben blijven proberen. Want ik ben niet alleen abnormaal, maar ik ben ook moedig, sterk en kwetsbaar. Het abnormaal zijn voelt als mijn realiteit, maar het is slechts een deel van wie ik ben. Eigenlijk ben ik gewoon een mooi mens.