Ik weet niet hoe

Als Anna haar zus Elza smeekt om het land de ontdooien, zegt zij wanhopig: ‘ik weet niet hoe’. Een antwoord wat mij raakt. Iets wat ik herken en al jarenlang door mijn eigen hoofd zweeft. Want als mensen zeggen: ‘laat het los’ of ‘kies voor jezelf’. Dan knik ik braaf ja, maar ik kan alleen maar denken zoals Elza: ‘ik weet niet hoe!’

Onveilig

Toen ik heel jong was leerde ik namelijk twee belangrijke levenslessen. De eerste was dat ik er niet toe deed. Niet wat ik voelde, vond of wilde. Het was niet belangrijk. De tweede belangrijke les was, dat als ik niet zorgde dat mijn omgeving tevreden was met mij, ik in gevaar was. Daarom had ik mijzelf aangeleerd altijd te letten op de mensen om mij heen en geen verkeerde dingen te doen. Zo kon ik zorgen dat ik veilig was. Waarbij ik vooral niet teveel na moest denken over wat ik zelf eigenlijk wilde.

Hoop

Rond mijn puberteit begon mijn omgeving te veranderen. Ik kreeg andere vriendinnen. Ook reisde ik regelmatig naar het buitenland. Hierdoor zag ik nieuwe dingen om mij heen. Hechte gezinnen. Stevige vriendschappen. Relatie die tegen een stootje konden. Relaties waarin iedereen zichzelf mocht zijn, fouten mocht maken en toch veilig waren. Zelf was ik toen soms ook veilig, ondanks dat ik een fout had gemaakt. Langzaam aan durfde ik daardoor steeds meer voor mijzelf op te komen.

Verandering

Toen ik fysiek verhuisde en daarna een half jaar naar het buitenland ging, was het hek van de dam. Ik was vrij. Vrij om mijzelf te zijn en de wereld te ontdekken. Ik werd steeds stoerder. Onafhankelijker. Moediger. Maar dit was slechts de buitenkant. Want diep van binnen voelde dit niet goed. Mijn intuïtie zei steeds dat de gevolgen van deze roekeloosheid altijd nog zouden komen. Dat ik allesbehalve veilig was.

Kwetsbaar

Richting volwassenheid leerde ik steeds meer over communicatie, gedrag, het lichaam en onze hersenen. Deze kennis hielp mij om steeds beter te navigeren in een wereld waar ik mij staande moest houden, ondanks die onveiligheid die diep van binnen bleef hangen. Mijn masker of toneelspel werd steeds overtuigender en niet zonder succes. Maar het was ook onecht en dat was niet zonder gevolgen.

Falen

Meerdere mensen vonden mij, ondanks al mijn aangeleerde vaardigheden, toch raar. Relaties liepen nog steeds stroef of hielden heel abrupt weer op. Ik was verre van in balans, met meerdere depressies tot gevolg. De een nog heftiger en intenser dan de ander. Jarenlang heb ik therapie gevolgd. Van medisch tot alternatief. Iedere keer weer een stukje erbij van de puzzel. Maar de puzzel zelf kwam maar niet af.

Liefde

Gelukkig heb ik onlangs het laatste puzzelstukje gevonden. Door nu te kunnen starten vanuit mijn gevoel, in plaats van te starten vanuit mijn hoofd. Nu kan ik eindelijk zeggen dat ik wel weet hoe. Mijn lichaam vertelt mij continue wat goed is of wat niet, ik hoef alleen maar te luisteren.

Maar dit stelde mij ook voor mijn grootste dilemma van mijn leven. Want om echt mijzelf te kunnen zijn, moest ik mijn twee belangrijkste levenslessen loslaten. Maar dit kon alleen als ik de persoon die ze mij had geleerd ook los zou laten. Zolang ik waarde hecht aan die persoon, hecht ik ook nog net zoveel waarden aan deze levenslessen.  

Toch heb ik het gedaan en de banden verbroken. Ik ben niet gelijk herstelt, maar ik weet nu wel hoe ik daar kan komen. Want het vullen van de ontstane leegte in mijn hart, lukt mij niet in één dag. Hier gaan jaren overheen. Maar nu heb ik wel de ruimte in mijn hart om deze te vullen met echte liefde, liefde die goed voor mij is. Liefde die mij leert dat ik er toe doe en mag zijn wie ik ben. Dus nu voel ik mij weer net zoals Elza, maar dan de Elza die leert dat liefde alles ontdooit.