Ik ben eigenlijk heel gewoon
In mijn vorige blog beschreef ik mijn reis van de afgelopen tijd en waarom ik een tijdje offline was. Na het plaatsen van vorige blog heb ik mijzelf vaak afgevraagd of deze blog niet te intens was. Ik heb namelijk al veel gedeeld over mijn depressie en dwangmatigheid, maar zouden mensen zich in mijn verhaal nog kunnen herkennen? Staat dit niet veel te ver van jullie leven af?
Eerste schok
Sinds ik erachter ben gekomen wat de ware aard is van mijn probleem, ben ik continue bezig geweest met ontkennen. Liever was ik ziek en depressief, dan dat er een daadwerkelijk trauma aan ten grondslag ligt en ik eigenlijk gewoon een klein, bang meisje ben. Want kleine en bange meisjes zijn zwak en zielig en ik wil niet zwak en zielig zijn. Ik ben liever stoer en sterk. Ook wil ik graag slim zijn en als ik kan bedenken dat iets niet eng is, dat ik het dan ook niet meer eng vind. Helaas luisteren mijn emoties niet zo braaf naar mijn hoofd, als dat ik zou willen.
Mijn beschermingsmechanisme
Ik heb dus als klein meisje geleerd dat mensen eng zijn. Ze zijn gevaarlijk en niet te vertrouwen. Daardoor liep dit kleine meisje gevaar en moest ze worden beschermt, want kwetsbaar zijn maakt je zwak. Dus verstopte ik haar diep van binnen en omringde haar met boze soldaatjes. Deze soldaatjes hielden iedereen tegen die maar in de buurt wilde komen van het kwetsbare meisje wat veilig verstopt zat.
Conflict
Toch had dit meisje ook liefde nodig en kon ik haar niet continue verstoppen en negeren. Met de tijd kwamen er weleens kleine gaatjes in mijn bescherming. Ik stuurde dan één soldaatje weg, om liefde toe te kunnen laten. Maar iedere keer als dit leidde tot pijn, zette ik er weer een nieuw soldaatje voor in de plaats. Deze keer wel een soldaat die meer volwassen was. Zoals een soldaat die kon onderhandelen. Of een soldaat die feedback kon geven of een soldaat die goed kon acteren. Desondanks voelde ik mijzelf anders. Want niemand anders snapt dit. Niemand anders maakt dit mee. Althans dat dacht ik.
Heel gewoon
Want wat blijkt? Dit doet iedereen! Er is zelfs een filmpje van gemaakt:). Het heet ’daarom doe je af en toe zo raar’. Dus ook al is mijn aanleiding voor het beschermen van mijzelf misschien heel anders dan die van jou. Diep van binnen zijn we toch allemaal hetzelfde. We hebben allemaal soldaatjes die onze kinderangsten beschermen en voor iedereen is het handig om deze soldaatjes te vervangen voor iets wat meer volwassen is, zodra je daar aan toe bent. Wat een opluchting!
