Mijn depressie was slechts een symptoom

In mijn vorige blog begon ik aan mijn herstelverhaal, waarbij ik eindigde bij mijn eerste opname. Helaas leidde die opname niet tot de uiteindelijke oplossing. Integendeel. Ik heb daarna nog rustig een paar jaar aangemodderd in de overtuiging dat ik genezen was. Helaas bleek het tegendeel waar te zijn.

Crisis

Mijn eerste opname heb ik zelf echt beleefd als de grootste crisis van mijn leven. Ik was verantwoordelijk voor het ongeboren leven in mijn buik en kon er echt geen einde aan maken. Toch was ik zo moe en doodop, dat ik ook geen andere uitweg meer zag.

Littekens

Zoals ook te lezen is in mijn roman ‘geen weg meer terug’ heb ik het gelukkig overleefd. Maar het ging niet vanzelf en het heeft bij mij, alsook bij mijn gezin, zeker wel wat littekens achter gelaten. Toch hadden we het gevoel dat het voorbij was en we nu vol goede moed als gezin verder konden gaan. We wilden deze periode achter ons laten.

Vertrouwen

Het kunnen overleven van zo’n zware periode geeft een enorme boost aan zelfvertrouwen. Toen ik door deze tijd heen gekomen was, voelde het als een periode van herstel en groei. Iedere dag ging ik vol goede moed en plezier naar mijn werk, pakte mijn hobby’s weer op en ging op zoek naar alles wat mij blij maakte. Toch kwam ook nu dat slechte gevoel uit mijn jeugd weer terug. Ook deze keer kon ik er niet aan ontsnappen.

Zoektocht

Aan de hand van coaching op het werk, grenzen aangeven in mijn gezinsleven en steeds meer hulp inschakelen bij mijn hobby’s, probeerde ik het allemaal te rekken en toch vol te houden. Maar drie jaar na de geboorte van de jongste viel wederom het doek en belande ik weer op de vrijwillige opname. De cirkel was rond.

Steun

Een groot verschil met mijn vorige opname was dat ik deze keer een vriendschap had gesloten met mijn buurvrouw op de afdeling. Een vriendin die in een soortgelijk cirkeltje zat als ik en wij hadden oprecht steun aan elkaar. We begrepen elkaar en wisten precies wat de ander nodig had, want dat hadden wijzelf ook nodig. Dit gaf mij de steun en het begrip die ik nodig had om verder te kunnen kijken naar mijn problemen en vooral naar mijn verleden.

Doorverwezen

Na mijn opname werd ik tijdens de intake bij de afdeling depressie vrijwel direct doorverwezen naar de afdeling persoonlijkheidsstoornissen. Deze psycholoog zag vrij snel in dat er meer achter zat dan ‘alleen’ een depressie. Dankzij de slagvaardigheid van deze expert, had ik een aantal weken later de diagnose dwangmatige persoonlijkheidsstoornis gekregen. Waardoor er allerlei nieuwe mogelijkheden ontstonden om mijn problemen aan te pakken. Deze diagnose verklaarde mijn extreme vorm van perfectionisme, de aanleiding waardoor ik steeds depressief werd.

Woede

Enerzijds gaf dit mij een gevoel van opluchting, want er was nog zoveel mogelijk. Maar er ontstak ook een gigantische woede van binnen uit. Waarom had niemand dit eerder gezien? Waarom werd dit pas na meer dan tien jaar kwakkelen gediagnosticeerd? Had mij niet al veel meer leed bespaart kunnen worden als iemand deze diagnose eerder had gesteld? Maar ik was ook bang en teleurgesteld, want dit was ook de zoveelste bevestiging dat er iets mis was in mijn hoofd. Ook al gaf deze nieuwe diagnose nieuwe handvaten, hij klonk nog erger dan een depressie. Waarom dat is, leg ik uit in mijn volgende blog.