Hoe mijn verhaal eindigt

In deze vierde blog over mijn persoonlijke verhaal vertel ik hoe mijn verhaal tot nu toe is geëindigd. In mijn vorige blog legde ik uit wat een dwangmatige persoonlijkheidsstoornis is en wat de oorzaak ervan kan zijn. Voor mij lag de oorzaak in onveiligheid. Ik voelde mij onveilig als kind, mede door kwaadwillig toedoen van een volwassene. Maar toch heeft het mij niet geholpen de schuld bij mijn omgeving te laten, want de enige die mijn probleem en mijn stoornis kan verhelpen ben ikzelf.

Hoe het begon

Aan de start van deze series blogs heb ik beschreven hoe mijn verhaal begon. Ik omschreef dat ik mijzelf al heel lang neerslachtig voelde en dat dit leidde tot meerdere depressies. Maar waar kwam die neerslachtigheid vandaan? Nu weet ik dat dit gevoel vanuit een diepgewortelde angst kwam. Een voortdurend gevoel van onveiligheid, wat een continue gevoel van opgejaagd zijn met zich meebracht. Om te kunnen overleven ben ik mij volledig op mijn omgeving gaan richten. Zolang ik mijn omgeving onder controle kon houden, was ik tenslotte veilig.

Gevolg

Maar hier zaten twee nadelen aan. Ten eerste lette ik onvoldoende op mijzelf. Al mijn eigen behoeftes waren ondergeschikt, want ik moest veilig zijn. Dat stond op de eerste plek. Ten tweede is het onmogelijk om jouw omgeving onder controle te houden. Het enige waar je invloed op hebt ben jijzelf.

Willen veranderen

Deze overlevingsstrategie was dus niet heel efficiënt. Hij heeft gewerkt toen ik een kind was en grotendeels gedurende mijn puberteit, maar met name toen ik volwassen relatie wilde opbouwen, ging ik onderuit. Want als je op een volwassen manier een relatie wilt hebben, zal je ook moeten weten wie jezelf bent. Wat jij wilt, wat jij nodig hebt. Zonder dit af te dwingen bij een ander en de ander daarbij te beperken.

Dit was precies wat ik nooit geleerd had. Ik hield mijn omgeving onder controle door overal boven te staan, streng te zijn of door mijzelf volledig te voegen naar de wensen van de ander. Daar zat niets tussenin. Om hierin te kunnen matigen en het ‘alles of niets’-principe los te kunnen laten, was geen gemakkelijke weg.

Schuld

Als ik terugkijk is het heel makkelijk om te zeggen dat de schuld van mijn stoornis ligt in mijn opvoeding. Vanuit mijn beleving was er bij sommige zelfs sprake van kwade opzet. Het probleem daarbij is dat ik dit wel kan vinden, maar het lost niets op. Mensen doen vaak dingen naar hun beste weten en kunnen, ook kwade dingen. Op het moment dat ze jou iets niet kunnen bieden of jou op een verkeerde manier behandeld hebben, is het maar de vraag of zij dit anders hadden kunnen doen. Ook al zou jij dat graag willen.

Ik zeg hier niet mee dat alles maar geoorloofd is. Je kan anderen zeker verantwoordelijk houden voor hun acties en ze hier op aanspreken. Ook zijn de emoties die jij daarbij voelt volledig legitiem. Waar ik aan twijfel is of hier de oplossing voor jouw herstel in ligt.

Herstel

In mijn ervaring kan je alleen herstellen door als volwassene van jezelf te houden. Jezelf eindelijk te geven wat je van anderen hebt gemist. Alleen ik kan de leegtes in mijn hart vullen. Alleen ik kan de gedachten in mijn hoofd veranderen. Dit is moeilijk, zwaar en frustrerend, maar geloof mij, er is licht aan het eind van de tunnel en het is absoluut de moeite waard!