De pieken en dalen van herstel

Als ervaringsdeskundige weet ik dat je herstelproces geen rechte lijn is. Het is een lijn met pieken en dalen, die hopelijk een stijgende richting heeft. Een terugval is onvermijdelijk, al is de hersteltijd dan hopelijk korter. Toch ben ik er bang voor, een terugval. Kan mijn relatie dat nog aan? Neemt de schade bij mijn kinderen dan niet teveel toe? Precies de gedachten waar ik de afgelopen weken mee geworsteld heb.

Down en depri

Ik voelde mij namelijk weer down. Niet suïcidaal, wel down. Ik had weinig energie, at veel suiker en keek veel tv. Typisch depressie gedrag. Ik was niet instabiel en dacht niet na over de dood. Ik kon functioneren als moeder, echtgenoot en vrijwilliger en was niet lamgelegd door mijn emoties of gedachten.

Dit fascineerde mij, want normaal was een depri gevoel een voorbode voor een nieuwe episode. Wat in het verleden wel eens geëindigd is in een opname. Maar zo voelde het nu niet. Het was ook geen fijn gevoel. Geen gevoel waar ik naar uit keek of behoefte aan had. Maar het was er gewoon, zonder dreiging.

Verwarring

Dit bracht mij ontzettend in de war. Wat is er aan de hand! Ik kon niet veel sporten, want dat verzuurde mijn lichaam of werd ik licht in mijn hoofd. Ik moest mij echt schoppen om op te staan en wat te gaan doen. Ik beleefde geen plezier in het schrijven, puzzelen of spelen met de kinderen. Ik voelde mij depressief, maar was het niet. Maar wat was ik dan wel?

In beweging komen

Nadat ik mij er twee weken aan over gegeven had, was ik het zat. Gelukkig kreeg ik een goede raad om buiten te gaan bewegen als remedie tegen mijn beginnende slaapproblemen. Als ik ’s ochtends de kinderen naar school gebracht had, op de fiets, fietste ik daarna nog een rondje door de polder. Zodat ik in de ochtend mijn buitenuren en beweging er al op had zitten. Zo voelde ik mij minder schuldig als ik dan in de middag voor de tv bleef hangen.

Langzaam aan breidde ik dit uit met wat Yoga en meditatie om te ontspannen. Ik ging wat dingen uitzoeken en opruimen in huis. Ik ging zelfs weer een ochtend schoonmaken. Gedoseerd en afgebakend. Zonder uitgeput op de bank te vallen toen ik klaar was.

Overzicht

Stap voor stap voelde ik mijn energie weer toenemen, waarna ik eindelijk weer kon doen wat ik zo nodig had: schrijven. Ik begon met richtingloos spuien over mijn frustraties en mijn gevoel. Daarna ging ik weer wat gerichter schrijven, zoals aan dit blog.

Terwijl ik schreef kon ik mijn gevoel steeds beter plaatsen. Ik voelde mij ondertussen veilig, wat ik nooit meer had gevoeld sinds mijn kindertijd. Maar toch voelde ik mijzelf nog steeds alleen. Ik was nog steeds eenzaam. Langzaam besefte ik dat mijn ‘depressieve’ niet kwam door onveiligheid of eenzaamheid, maar door het besef dat dit intense gevoel van eenzaamheid al mijn hele leven bij mij geweest is.

Rouwen

Ik was niet depressief als in de ziekte. Ik was depressief omdat ik aan het rouwen was. Aan het rouwen dat ik mij nooit echt geliefd gevoeld had. Altijd alleen. Een buitenstaander. Dat ik na 37 jaar er nog steeds niet in geslaagd was om het gevoel van eenzaamheid meester te worden. Dit maakte mij verdrietig, maar het gaf ook inzicht. Misschien moest ik mijzelf af gaan vragen of het kwijtraken van dat eenzame gevoel wel mijn doel moest zijn? Waar heb ik nou echt behoefte aan?

Zoektocht

Daar heb ik nog geen antwoord op, maar ik ben wel weer bezig met een stijgende lijn. Ik heb geaccepteerd dat ik regelmatig zal rouwen om dingen die ik gemist heb, verlangt heb en verloren ben. Dat er iedere keer weer nieuwe vragen naar boven komen over wie ik ben en wat ik wil. En dat is oké, want iedere keer zet ik daarna weer een stapje vooruit in mijn proces en komt er weer meer ruimte voor alle leuke dingen die ik nu wel in mijn leven heb.