Wat is je waarde als je werkeloos bent?

Ik heb een periode deels in de ziektewet gezeten en ben zelfs een periode geheel werkeloos geweest. Niet omdat ik dit wilde of wenste, maar omdat het niet anders kon. Mijn omgeving reageerde hier heel opvallend op, met opmerkingen zoals ‘maar wil je niet werken dan?’ of ‘je bent toch aan het solliciteren? Dan komt het toch weer goed?’ Alsof het niet acceptabel was dat ik werkeloos geworden was door mijn psychische kwetsbaarheid.

Nuttig zijn

Van jongs af aan heb ik al meegekregen dat als je nuttig wilt zijn voor de maatschappij, je werkt. Als mensen zich aan elkaar voorstellen, vragen ze ook bijna altijd; ‘wat doe je voor werk?’ Gevolgd door ofwel goedkeurende of afkeurende blikken, afhankelijk van het type werk dat je doet.

Kindertijd

Dit gevoel dat werk belangrijk is komt ook vanuit mijn jeugd. Mijn ouders werkten beiden altijd hard. Daarnaast werd het behalen van diploma’s en prestaties gestimuleerd. Binnen ons gezin stond ook het nakomen van jouw beloftes centraal, ook als de situatie sindsdien onvoorzien veranderd was. Want wie A zegt, moet tenslotte ook B zeggen.

Parttime

Ik weet nog goed dat ik op een bepaald moment besloten had om van vijf dagen werken, over te stappen naar vier dagen. Enerzijds omdat ik in de toekomst hoopte kinderen te krijgen en dan niet fulltime wilde werken. Anderzijds omdat het financieel kon. Dit stuitte op onbegrip bij collega’s, want was het niet heel voorbarig dat ik al minder ging werken, terwijl ik nog niet eens kinderen had?

Identiteit

Werk is daarnaast altijd een groot deel van mijn identiteit geweest. Ik haalde veel zelfvertrouwen uit mijn werk. Misschien was het wel mijn enige vorm van zelfvertrouwen die ik van binnen uit voelde. In mijn werk was ik goed, daar twijfelde ik niet aan. Ik kreeg door de jaren heen alleen moeite om het vol te houden.

Dat maakte de keuze om minder te werken of mijzelf überhaupt ziek te melden ontzettend moeilijk. Want wie was ik dan nog? Wat was ik dan nog waard? Maar ik hield het echt niet meer vol. Als ik door was blijven gaan, dan was ik er zelfs niet meer geweest. Dus ging ik eerst deels in de ziektewet en kwam ik vervolgens zelfs op een punt dat ik volledig stopte met werken. Wat de meest moeilijke beslissing was in mijn hele leven.

Keerpunt

Toch zakte de grond niet onder mijn voeten vandaan toen ik dit deed. Ik stortte niet in, ik bloeide juist op. Ik had nu eindelijk echt tijd voor mijzelf en de energie om aan mijzelf te werken en er voor mijn gezin te zijn. Ik ontdekte dat ik veel meer waard was dan een goede werknemer. Ik ben ook een zeer betrokken moeder, die vecht als een leeuw voor haar dochters. Daarnaast ben ik een ondersteunende echtgenoot, die alles op alles zet om er samen uit te komen.

Vanuit mijn kracht

Ook heb ik geleerd dat mijn psychische kwetsbaarheid een kracht is. Dat ik anderen hiermee kan inspireren en soms zelfs kan helpen. Vervolgens vond ik steeds meer lotgenoten, waarbij ik mij thuis voelde en geaccepteerd. Aansluitend kwam ik erachter dat er meer in het leven is dan werk en dat ik zelfs zonder werk waardevol kan zijn voor onze maatschappij. Soms heb ik het gevoel dat ik nu zelfs meer toevoeg, omdat ik nu oprecht de tijd en energie heb om er voor mensen te zijn. In plaats van zo op te gaan in mijn werk, dat alles en iedereen om mij heen in de vergetelheid raakt.

Toch ga ik ook weer graag naar mijn werk. Vind ik het fijn om weer mee te draaien in de maatschappij. Dingen doen waar ik goed in ben en contacten kunnen opbouwen buiten het gezinsleven. Het is alleen niet meer het enige wat mij zelfvertrouwen geeft of mijn identiteit vormt. Een gegeven wat rust geeft en ruimte om meer te kunnen genieten.