Ik doe het gewoon voor mijzelf
Als kind schreef ik heel graag. In mijn dagboek, op leuke kaartjes voor vriendinnen en persoonlijke gedichten over mijn emoties en frustraties. Als kind had ik zelfs een hele ‘roman’ geschreven, afgeleid van Het oneindige verhaal van Michael Ende. Maar opeens was ik ermee gestopt. Alsof de reden om te gaan schrijven er niet meer toe deed.
Opnieuw beginnen
Toen ik in één van mijn donkerste perioden van mijn leven zat, kreeg ik het advies van de psycholoog om mijn emoties van mij af te schrijven. Maar dit leek mij toen vrij zinloos. Als ik dan zou gaan schrijven, dan moest het wel een echt doel hebben.
Zo begon het idee om een boek voor coaches te schrijven met de levenslessen die ik geleerd had. Dat luisteren naar je leerling geen zwakte is, maar juist een kracht. Dat de leerling ook een mens is en geen robot. Dat je zelf vaak in de spiegel moet kijken om achter de gehele oorzaak van een probleem in de les te komen.
Doorpakken
Dit boek kwam er ook en versterkt door die eerste stappen en de veelal positieve reacties van mijn omgeving, ging ik zelfs een stap verder. Ik schreef mijn eigen verhaal op in het boek Geen weg meer terug. Het verhaal waarin ik volledig de grip op de realiteit verloren was en zelfs vrijwillig opgenomen werd voor de veiligheid van mijzelf en voor die van mijn ongeboren kind.
Dit boek maakte nog meer reacties los. Steunbetuigingen, respectvolle complimenten en ik voelde mij gezien. Deze aandacht smaakte naar meer. Dit boek ging tenslotte over mijn zwakte, niet over mijn kracht en mijn zwakte werd geprezen. Dat was ik niet gewend.
Tegenslag
Maar de aandacht ebde weg. Ondanks mijn verwoede pogingen op social media en marketingadviezen van experts, werd mijn boek in mijn beleving nauwelijks gelezen. Ik was weer terug bij af. Ik had mijzelf kwetsbaar opgesteld, mijn zwaktes laten zien aan de wereld en de wereld had alweer genoeg van mij gekregen.
Totdat ik een post deelde op Instagram met mijn frustraties over negatieve feedback, zonder tekst en uitleg. Waar ik niets mee kon. Een collega reageerde toen: ‘het maakt niet uit wat anderen ervan vinden, je schrijft voor jezelf.’ Dat vond ik mooi. Schrijven voor mijzelf. Als ik dat toch zou kunnen.
Moment van reflectie
Ik dacht na. Schrijven voor jezelf, hoe doe je dat? Totdat ik inzag dat ik dat als kind al deed. Vroeger schreef ik alleen voor mijzelf. Ik schreef omdat ik er blij van werd, omdat ik het wilde. Ik voelde zelfvertrouwen en energie naar binnen stromen als ik alleen maar terugdacht aan mijn schrijfsels uit mijn kindertijd. Ik voelde mij oprecht blij.
De enige reden dat ik was gestopt, was omdat ik te veel bezig was met het tevreden stellen van mijn omgeving. Die vonden succes heel belangrijk. Waarbij lastige passies zoals schrijven, waarvan de kans nihil was dat je succesvol zou zijn, daar niet tussen paste. Als ik dan wel zou schrijven, moest het gelijk perfect en succesvol zijn. Vandaar ook de gedachten dat het opschrijven van gevoelens zinloos was. Dat schrijven pas zinvol was als er een boek uit voortkwam.
En nu
Maar vanaf nu doe ik het anders. Vanaf nu ga ik weer terug naar mijn innerlijke kind. Ik ga schrijven over dingen die mij blij maken. Schrijven over onderwerpen waar ik over wil schrijven. Waar ik gelukkig van word. Echt schrijven voor mijzelf. Deze verhalen deel ik met de wereld, omdat ik mag zijn wie ik ben. Anderen hoeven dit niet te lezen, want het schrijven zelf maakt mij gelukkig. Al voelt het wel als een extra cadeautje als mensen dat toch besluiten te doen.
