Op veel van de dingen die ik gedaan heb in mijn leven, zou ik trots moeten zijn. Zo was ik negen keer Nederlands kampioen, ben ik auteur van drie boeken en in het bezit van twee HBO diploma’s. Mijn CV staat bomvol van dit soort prestaties. Ik zou zelfs een heel blog kunnen vullen door ze allemaal op te noemen. Iets om trots op te zijn, zou je denken. Maar ik ben niet trots. Integendeel, ik schaam mij kapot.
Korte termijn versus lange termijn
In een eerder blog heb ik het gehad over de bravoure die ik als coping mechanisme gebruikte. Hoe ik in het diepe sprong om zo mijn angsten weg te drukken. Maar dat was alleen een openingsaanval. Als ik ergens voor langere tijd bleef, kon ik niet alleen maar blijven springen. Op zo’n moment moest ik overschakelen naar mijn tweede line van verdediging: zorgen dat ik erbij hoorde.
Veiligheid
Want erbij horen zorgt ervoor dat je veilig bent. Als je bij een groep hoort, ben je ook beschermd door die groep. Zo hoefde ik minder bang te zijn en kon ik blijven functioneren. Het probleem is alleen dat als je met bravoure binnenkomt, collega’s vervolgens verwachten dat jij deze groepsbescherming niet nodig hebt. Sterker nog, sommigen verwachten juist dat jij de groep beschermt.
Verwarring
Voor anderen was het dan ook heel verwarrend dat ik binnenkwam als een brullende leeuw en dan steeds meer veranderde in een aanhankelijke kitten. Door deze verwarring verloor ik enerzijds mijn vergaarde aanzien, maar stootte ik ook mogelijke bondgenoten juist af. Want is een collega die zo veranderlijk is wel te vertrouwen?
Raar
Veel collega’s bestempelden mij daardoor als raar. En hoe harder ik mijn relaties probeerde te bevestigen en te behouden, hoe meer mensen afstand gingen nemen. Er waren natuurlijk altijd uitzonderingen, maar die waren wel zeldzaam.
Een andere tegenreactie die mij ook niet erg geholpen heeft, was dat ik veel te open werd. Dit deed ik in de hoop dat mensen dan zouden begrijpen waarom ik zo deed. Maar zij zaten daar al helemaal niet op te wachten. Waardoor ik steeds meer in een isolement raakte en zelfs mijn kwaliteiten en talenten nauwelijks nog iemand overtuigden.
Nooit geleerd is nooit gedaan
Dit was niet mijn schuld, ik wist niet beter. Mij was nooit geleerd hoe je een evenwichtige, volwassen relatie met andere mensen opbouwt, laat staan onderhoudt. Ik had een goede binnenkomer, maar daarna viel ik al snel door de mand. Mijn reactie daarop was een bevestiging dat niemand mij accepteerde en ging ik opnieuw op zoek naar een plek met mensen die dat wel zouden doen.
Resultaat
Vermoedelijk is dat de voornaamste reden dat mijn CV overvol werkplekken en opleidingen zit, naast mijn behoefte aan uitdaging en nieuwe prikkels. Voor mij representeert mijn CV dan ook mijn eenzaamheid. Op zoek naar aanzien, zonder ergens bij te kunnen horen of aan te kunnen sluiten. Bevestiging van talent en kennis, maar zonder enige bevestiging van mij als persoon. Ik was op zoek naar acceptatie buiten mijzelf. Voor mijzelf.
Reflectie
Omdat ik die acceptatie nooit bij anderen had kunnen vinden, schaam ik mij nu voor mijn gedrag. Beschaamd dat ik niet eerder inzag dat ik die acceptatie bij mijzelf moest vinden. Boos dat ik niet de vaardigheden had geleerd om dat te kunnen doen. Vernederd door de lange en pijnlijke leerweg die ik moest afleggen om op dit punt uit te komen.
Dat is wat ik iedere keer voel als ik kijk naar mijn prestaties. Pijn, woede en vernedering. Ondanks dat ik weet dat niemand, inclusief ik, op dat moment hier iets aan kon doen, zou ik zo graag terug in de tijd willen gaan en mijzelf bij de hand nemen in deze strijd. Steun bieden, geruststellen en verzekeren dat het echt wel goedkomt.
Hoop
Want het komt goed, ooit. Ooit kom ik op het punt dat ik niet meer terugkijk naar mijn verleden met schaamte, maar met respect. Respect voor wat ik bereikt heb ondanks alle beperkingen en hindernissen die het leven mij gegeven heeft. Respect voor het blijven proberen, niet op willen geven en zo uiteindelijk te leren hoe contact maken wel werkt voor mij.
