Door Ronald van Assen
Mijn naam is Ronald van Assen. Ik ben auteur en ervaringsdeskundige. In een kleine tien jaar tijd heb ik een oeuvre opgebouwd van 37 boeken en verhalenbundels. Naast het schrijven ben ik redacteur en beoordeel ik manuscripten. Oh ja, ik ben ook van nature heel perfectionistisch. Dat heeft alles te maken met mijn persoonlijkheidsstoornis. Vroeger moest ik door allerlei angsten van mijzelf voldoen aan onhaalbare standaarden: angst om verlaten te worden, angst voor de reactie van anderen, angst dat door mijn falen mensen de meest vreselijke dingen zou overkomen. Tegenwoordig kan ik er beter mee omgaan, maar er is één ding dat ervoor zorgt dat het perfectionisme regelmatig de kop opsteekt en dat is twijfel.
Het moeras dat twijfel heet
Als auteur twijfel ik aan alles. Je zou zeggen dat je na het zoveelste boek de touwtjes wel strak in handen hebt, nou vergeet het. Het begint al bij het creatieve proces, zo gauw de eerste woorden op papier staan. Wanneer is het goed genoeg? De twijfel daaraan kan de creativiteit flink dwarszitten. Gelukkig zijn er trucjes voor, maar dat komt straks. Eerst proberen we ongeschonden door het twijfelmoeras te komen. Kijk uit waar je je voeten zet, voor je het weet zak je weg!
Nadat je denkt dat je manuscript niet beter kan, stuur je het op naar de uitgever voor de redactie. En dan gebeurt het … je krijgt het terug vol rode digitale strepen en opmerkingen. Probeer dan eens je hoofd boven het moeras uit te houden.
Stemmetje in je hoofd
Eindelijk is het zover: je boek wordt gedrukt en ligt in de winkel. Is het dan goed genoeg? Is het perfect? Nee, want dan slaat de twijfel pas echt toe. Wat als het een slechte recensie krijgt? Stel je voor dat niemand het koopt? Wat als de lezers het een stom boek vinden? Wat als … het niet perfect is? Laten we het maar gewoon benoemen, want dat is waar het om draait. Bij elke tegenslag klinkt er namelijk zo’n zeurderig stemmetje in je hoofd dat zegt: ‘Ik had het wel gezegd. Zie je nou wel. Je kan helemaal niks en daarom vinden de mensen je niet aardig.’ Het is of je door een sterke hand kopje-onder wordt geduwd in het moeras van de twijfel.
En toch …
En toch heb ik 37 publicaties op mijn naam. Ondanks alle twijfel, ondanks het perfectionisme dat als een roofdier op de loer ligt. Hoe langzaam het soms ook gaat, mensen kunnen leren van hun ervaringen. Zo ook ik. Waar ik voorheen vaak na een paar bladzijden schrijven de tekst tot in het oneindige verbeterde, schrijf ik nu aan één stuk door. Eerst de creativiteit spuien, de rest komt later. En warempel, het werkt. Bij mij althans.
Hetzelfde geldt voor de redactie. Die rode strepen, ach het hoort erbij. Ik leg het een paar dagen weg, dan kan het bezinken en daarna ga ik er pas mee aan de slag. Het helpt ook dat ik zelf veel redactie doe en verstandelijk weet dat het is om de tekst sterker te maken en niet om de auteur de grond in te boren. Alleen verstand en gevoel lopen niet altijd synchroon. En een slechte recensie? Ach, dat is slechts een mening van een recensent. Het heeft heel wat zweet en voornamelijk tranen gekost, maar het kan dus toch. Ik hoef niet perfect te zijn. Ik mag zijn wie ik ben met al mijn fouten en tekortkomingen!
