Als afsluiting van mijn post-HBO opleiding opleidingskunde deden we een oefening genaamd de ‘hot seat’. Dit hield in dat je op een stoel ging zitten voor de groep en de rest van de groep mocht alleen maar positieve dingen over jou zeggen. Iedereen kwam een keer aan de beurt en hoe langer je wachtte hoe heter de stoel werd. Nou dat heb ik geweten, want toen ik als laatste ging zitten, brandde ik bijna mijn billen.
Haantje de voorste
Normaal zou ik als eerste opgestaan zijn om te gaan zitten. Enerzijds om het maar gehad te hebben, anderzijds omdat vaak niemand als eerste wil en ik mijzelf dan maar opoffer. Maar vanuit mijn nieuwe aangeleerde rust besloot ik bewust te wachten. Ik had eigenlijk ook helemaal geen zin om daar te zitten.
Complimentenvrees
Het ene na het andere compliment werd gegeven aan mijn collega’s. De druk in mijn hoofd bouwde daarmee alleen maar op, want wat zouden ze dan nog over mij kunnen zeggen? En welke complimenten zou ik krijgen, die mijn hoofd gelijk weer om zou buigen naar kritiek? Mijn gedachten zijn namelijk meesterlijk in het verpesten van een welgemeend compliment. Van een ‘Wat zit je haar leuk’ plakt mijn brein er achteraan ‘want normaal zit het zo gek’. ‘Je kan zo goed structureren’, vertalen mijn gedachten in ‘wat ben jij saai en voorspelbaar’. Dus ik werd steeds nerveuzer en nerveuzer van het idee dat ik ook deze oefening in mijn hoofd zou verpesten.
Afleiding
Als afleiding probeerde ik mijn focus te leggen op het geven van complimenten aan de anderen. ‘Je hebt zoveel ervaring’ en ‘Je weet zoveel’. Niet mijn beste feedback, maar het was een welkome afleiding van mijn eigen spanning.
Moment suprême
Totdat het moment kwam dat ik echt moest gaan zitten. Vanaf het moment dat ik de stoel aanraakte, wilde ik al weer weg. Ik voelde een diepgewortelde angst omhoog schieten van afwijzing en veroordeling. Dit was precies zo’n moment waar ik in mijn hoofd zo bang voor ben.
Moment suprême
‘Jij heb zoveel kennis’. Was de eerste. Die had ik al eerder gehoord. ‘Het is mooi hoe jij jouw ervaring vanuit het onderwijs inzet om ons nieuwe inzichten te geven’. Ben ik toch nog een beetje nuttig geweest. ‘Je hebt ons echt aan het denken gezet’. Wacht even, wat? Deze kon ik niet negatief maken. Ik had iets gedaan wat anderen aan het denken gezet heeft? Dat meisje die niets goed kon doen en altijd zo irritant was, heeft nu wel iets goeds gedaan? Dat idee kon ik nauwelijks bevatten.
‘Jij hebt van iedereen de meeste klasgenoten geholpen met het geven van feedback en het lezen van verslagen’. Oké, maar dat hoort. ‘Jij weet echt zoveel en stelt daardoor goede vragen en brengt interessante dingen in’. Maar dat vindt iedereen toch altijd zo vervelend van mij? Dat ik zo’n betweter ben?
Het ging mis
‘Jij bent zo professioneel’. Toen knapte er iets. Ik was juist weggegaan bij mijn laatste werkgever, omdat zij vonden dat ik onprofessioneel was. Niets deugde aan mij. Ik voelde mij beter dan iedereen, was onbetrouwbaar en oncollegiaal. Die confrontatie had al het oud zeer uit mijn jeugd weer opengehaald en bevestigd. Ik was hopeloos. En nu werd dat juist weerlegd?
Ik schoot vol en vluchtte van de stoel. Geschrokken bood mijn collega haar excuses aan, maar dat was helemaal niet nodig. Ik werd emotioneel omdat ik eindelijk de woorden hoorde die ik had willen horen. Dat mijn gedrevenheid, kunde en passie gewaardeerd werden. Dat ze zagen dat ik zoveel vertelde of deed om anderen om mij heen te helpen of beter te begrijpen. Dat ik wel degelijk collegiaal was en helemaal geen over het paard getilde streber.
Geland
Toen ik thuiskwam kreeg ik nog een appje van haar: ‘Het was niet mijn bedoeling om je van slag te maken’. Dat wist ik. Het lag ook niet aan haar. ‘Is het nog wel geland?’ Jazeker. Ik gloei hier nog wel een tijdje van na.
